Komentarze
-
Rynny drewniane
07.12.2014 11:44Moim zdaniem ten typ rynien to idealne wykończenie dachów pokrytych gontem. -
Podbitka dachowa - pcv czy drewno?
27.10.2014 08:33Jak dla mnie bardzo ładnie prezentuje się sklejka podbitkowa od Sklejka-Eko. I jeszcze można u ... -
Wykończenie okapu
10.07.2014 09:33Efektownie prezentuje się również drewniana sklejka -
Podbitka dachowa - pcv czy drewno?
13.06.2014 13:25Fajną opcją na podbitkę dachową jest drewniana eko-sklejka strukturyzowana -
Rolety na kolektory słoneczne
05.08.2013 11:28Google?
Najczęściej czytacie
Rodzaje materiałów na więźbę dachową
- Szczegóły
- Kategoria: Więźba dachowa
Zdecydowanie najtańszym i najczęściej stosowanym materiałem na więźbę dachową jest tradycyjna tarcica. Są to długie elementy o przekroju kwadratowym lub prostokątnym wycinane z pni drzew. Tarcicę dzieli się na trzy klasy sortownicze – wyborową (KW), średnią (KS) oraz niższej jakości (KG). Drewno przeznaczone na więźbę dachową powinno mieć mniej niż 20% wilgotności. Ważne jest także to, aby nie było na nim kory, zgnilizny, sinizny, pęknięć, wichrowatości czy śladów po owadach.
Innym materiałem na więźbę dachową jest KVH, czyli czterostronnie strugane i komorowo suszone drewno iglaste. Jest to drewno bardzo wytrzymałe, które nie zawiera żywicy, ma bardzo mało sęków i nie wypacza się. Elementy mogą mieć nawet 16 m, co nie jest możliwe w przypadku tarcicy obrzynanej. Lite są belki o długości do 5 m, natomiast dłuższe otrzymuje się w wyniku łączenia na mikrowczepy. Jest to drewno, które nie ulega deformacjom i może być stosowane w skomplikowanych więźbach i na dużych powierzchniach.
Kolejnym materiałem wykorzystywanym do budowy więźby dachowej jest BSH, czyli klejone warstwowo drewno z pojedynczych deseczek, nazywanych lamelami. Grubość lameli wynosi 40 mm, a na długości łączy się je za pomocą mikrowczepów. Materiał ten jest suszony komorowo i czterostronnie strugany oraz fazowany. Cechuje się małą skłonnością do powstawania pęknięć i rys oraz wysoką stabilnością wymiarową. Oprócz tego do produkcji więźby dachowej wykorzystuje się także belki dwuetowe, które cechują się łatwym montażem i niewielką wagą.
Więźba prefabrykowana – czy warto w nią inwestować?
- Szczegóły
- Kategoria: Więźba dachowa
Prefabrykowane wiązary dachowe stanowią coraz większą konkurencję dla tradycyjnych więźb drewnianych. Stosowanie ich ma mnóstwo zalet, a do najważniejszych zalicza się mniejszy koszt budowa oraz spora oszczędność czasu. Więźby prefabrykowane dzielą się klasyczne konstrukcje ciesielskie i nowoczesne systemy, które scalane są mechanicznymi łącznikami, np. płytkami kolczastymi. Jest to typ więźby, który świetnie sprawdza się w dachach dwu i wielospadowych, pozbawionych wykuszy i lukarn, a także w domkach parterowych i wolnostojących garażach.
Do wykonania więźby z prefabrykatów zużywa się od 20 do 40% mniej drewna, niż do konstrukcji klasycznych. Poza tym istnieje możliwość stworzenia konstrukcji i kształcie nietypowym. Dolny pas wiązara może zostać wykorzystany do wykonania stopu nad parterem, co pozwala wyeliminować konieczność stosowania drogich i ciężkich stropów żelbetowych i ceramicznych. Poza tym wiązary nadają się nadbudów na płaskich dachach, ponieważ pozwalają na uzyskanie dodatkowej powierzchni użytkowej, a przy tym są lekkie i nie obciążają nadmiernie istniejącej konstrukcji.
Największą zaletą więźb prefabrykowanych jest jednak to, że są one niezwykle precyzyjnie wykonane, a przy tym szybkie w montażu. Dzięki zastosowaniu płytki kolczastej, nowoczesnych maszyn i specjalnych programów komputerowych istnieje możliwość wykonania elementów o bardzo dokładnych wymiarach i pod konkretny projekt. Decyzję o tym, by zastosować więźbę prefabrykowaną, należy podjąć przed złożeniem dokumentacji w urzędzie, ponieważ trzeba do niej dołączyć dokumentację na prefabrykowany dach.
Więźba dachowa z tarcicy
- Szczegóły
- Kategoria: Więźba dachowa
Różne występują materiały, jakie można wykorzystać na więźbę dachową. Wymienić należy chociażby czterostronnie strugane drewno iglaste, czy belki dwuteowe. Najczęściej spotykanym jest jednak tarcica, która jest efektem wycięcia z pni drzew prostokątnych lub kwadratowych elementów, o odpowiedniej długości. Taki materiał cieszy się największą popularnością między ze względu na jego atrakcyjną cenę. W naszym kraju tarcicę dzieli się na trzy klasy, ze względu na jej wytrzymałość, to jest wyborowa, średnia i najgorszej jakości. Tarcica powinna być posortowana przy wykorzystaniu wspomnianej metody wizualnej.
Do pokrycia więźby fachowej powinno się użyć drewna, które będzie suche w jak największym stopniu. Wilgotność nie może przynajmniej przekroczyć 20 procent. Poza tym, takie drewno powinno być pozbawione kory, a także nie posiadać znamion występowania pleśni, pęknięć, zgnilizny czy śladów po owadach. Ważne jest, aby było jak najmniej sęków. Tradycyjny materiał na więźbę, jakim jest tarcica, powinien być chroniony przed grzybami, owadami i ogniem. Ten efekt uzyskuje się poprzedź natrysk, kąpiel, czy też pomalowanie. Najlepsza jest jednak metoda próżniowo-ciśnieniowa, która polecają specjaliści.
Użycie mokrego drewna, które jest oczywiście tańsze niż suche, jest uzasadnione tylko w przypadku, kiedy więźba będzie bez przykrycia przez okres zimowy. W innym przypadku jest to absolutnie odradzane. Doprowadziłoby to z całą pewnością do poskręcania krokwi i pękania płyt gipsowo-kartonowych.
Dach skośny – jaka więźba?
- Szczegóły
- Kategoria: Więźba dachowa
Więźba dachu skośnego najczęściej wykonywana jest z drewna. Jest to materiał wytrzymały, stosunkowo tani, lekki, a przy tym łatwy do obróbki i montażu. Jednak, aby więźba była solidna, konieczne jest odpowiednie wysuszenie drewna – maksymalna wilgotność powinna wynosić 20%. ponadto niezbędna jest konserwacja za pomocą środków ogniochronnych i grzybobójczych. Więźbę dobiera biorąc pod uwagę następujące parametry:
•rodzaj pokrycia dachowego,
•kąt nachylenia dachu,
•odległość między ścianami,
•strefa wiatrowa posadowienia budynku,
•strefa śniegowa posadowienia budynku,
•możliwość podparcia konstrukcji.
Zdecydowanie najtańsza, najłatwiejsza i najszybsza do wykonania jest więźba krokwiowa. Składa się z krokwi o długości maksymalnej 6m. Są one ułożone skośnie i połączone w pary za pomocą metalowych uchwytów lub za pomocą zacięcia. Wadą tego rozwiązania jest ograniczone stosowanie, ponieważ przy dużych powierzchniach pojawiają się krzywizny wynikając z braku podparcia dla krokwi. Więźby krokwiowo-jętkowe polecane są do konstrukcji, których rozpiętość nie przekracza 11m. Mają podobne zalety jak więźby krokwiowe, ale są bardziej elastyczne. Zastosowanie tego rozwiązania może wiązać się z występowaniem krzywizny połaci dachu, ponieważ w każdej parze krokwi drewno pracuje niezależnie.
Więźba płatwiowo-kleszczowa nadaje się do ścian, których rozpiętość przekracza 11m. To rozwiązanie przeznaczone do dachów o skomplikowanej konstrukcji, wymagających dodatkowych podparć.
Rozpór więźby dachowej
- Szczegóły
- Kategoria: Więźba dachowa
Rozpór więźby dachowej to zjawisko bardzo niebezpieczne. Wszelkie zaniedbania wykonawcze lub projektowe, które mają przeciwdziałać temu zjawisku, grożą poważnymi konsekwencjami. Awaria spowodowana siłami rozporu może skutkować koniecznością rozbiórki dachu. Rozpór więźby jest szczególnie niebezpieczny w przypadku drewnianych budynków szkieletowych.
W przypadku budynków murowanych problem rozporu więźby można dość łatwo rozwiązać. Przede wszystkim konieczne jest zapewnienie odpowiedniej nośności połączeń między krokwiami a murłatami. Doskonale sprawdzają się złącza ciesielskie, których nośność jest większa niż siła rozporu. Ponadto konieczne jest zapewnianie dostatecznej nośności połączenia wieńca żelbetowego z murłatą. Służą do tego stalowe szpilki, które zatapia się w świeżej mieszance betonowej wieńca. W razie konieczności rozstaw szpilek można zagęścić. Można też wzmocnić ścianki kolankowe za pomocą betonowych rdzeni. Przejmują one całość siły rozporu i przekazują je do poziomu stropu.
Rozpór więźby jest znacznie większym problemem w przypadku budynków szkieletowych, zwłaszcza wznoszonych metodą platformową. W takich obiektach nie można zapewnić ciągłości zbrojenia stropu ze zbrojeniem rdzeni ściany kolankowej jak w budynkach murowanych. W wyniku tego ścianka kolankowa jest tylko w dolnej części zamontowana do stropu, co zwiększa jej podatność na obrócenie w efekcie działania siły rozporu. W budynkach tego typu trudno jest wykonać efektywne połączenie między stropem a ścianką kolankową. Jedynym pewnym rozwiązaniem problemu rozporu jest wykorzystanie oczepu ściany kolankowej w roli belki, która usztywnia jej krawędź.